Asteroides

A cara oculta da Lua

Aí estou eu. Si, hai enriba, dentro da miña burbulla, vagando polo baldeiro do espacio sideral (neste caso, espacio virtal).Por suposto, viaxando cara ningures. A miña burbulla protéxeme, e tamén me ailla, da descompresión q sufriría de ter contacto directo con este baldeiro e probocaría a miña morte.
O malo e q no baldeiro, o son non se propaga, e por muito q berre non serei escoitado.
Isto, o que estas a ler, ven sendo a cara oculta da Lua. A cara q dende a terra nunca se ve.

O universo dentro de min (I)

As veces, ao espertar, sinto q a miña pequena cama tornou enorme, mais non é porque ela medrara, se non porque minguo eu. Esta sensación non marcha ao me erguer se non q me acompaña o resto do día, cando menos.
Eu fagome pequeno, e mais pequeno, pasando desapercivido, esquivando ollares.
Eu convirtome nunha estrela supermasiva ou estrela de neutróns, a piques de me converter nun novo buraco negro, presto a absorver toda a merda do meu redor.
Esta é unha sensación horrible, xa q as estrelas poden ter dous finais, eu temo, chegar algún día, a estoupar cal supernova e chegar a me convertir nun buraco negro.
Polo de agora, son unha simple enana branca.